Ղրիմի հանրաքվեն կայացավ: Մնում է մարսել: Հանրաքվեի ընթացքին հետևողները Ղրիմում տեսնում էին ԽՍՀՄ կանոններով խաղ, իսկ «քիչ այն կողմ» Կիևը հիշեցնում էր ռազմական պոլիգոն, ուր րոպե անց ասես «սկսվելու» էր երրորդ համաշխարհային պատերազմը: Փորձենք հասկանալ` որ շերտում ինչ է կատարվում:

Եվ այսպես, մարտի 16-ն արդեն խոշոր պատմական օր է։ Ղրիմի Հանրապետության համազգային հանրաքվեն կիրակի օրը, արդեն ժամը 17-ի դրությամբ, կայացած էր։ Հրապարակվել են տվյալները, համաձայն որոնց՝ քվեարկությանը մասնակցել է ավելի քան 1,5 մլն մարդ՝ Սևաստոպոլի համաքաղաքային հանրաքվեի հետ մեկտեղ։ Ինչպես հայտնի է, Սևաստոպոլն առանձին վարչական միավոր է, ուստի և այնտեղ իր հանրաքվեն է տեղի ունեցել։

ՈՒկրաինական իրադարձությունները բարեհաջող լրացնում են համաշխարհային քաղաքական օրակարգի առաջին տասնյակ կետերը, բայց ՈՒկրաինան՝ ՈՒկրաինա, մենք էլ մեր խնդիրներն ունենք: ՈՒ չենք կարող երկար երջանկանալ անանձնական երջանկությամբ, որքան էլ մեզ հիշեն կամ մոռանան՝ մենք կանք:

Կատարվե՛ց: ՀԱԿ-ն ու ԲՀԿ-ն հանդիպեցին: Համաշխարհային մեդիայում ՈՒկրաինային վերաբերող լուրերը մղվեցին երկրորդ-երրորդ պլան: Գլոբալ աշխարհը շունչը պահած սպասում էր։

Տարօրինակ տպավորություն են գործում հայկական լրատվամիջոցները։ Երբեմն զարմանում ես՝ մի՞թե նրանց Արևմուտքից են կառավարում։ Բավական է մի նոր թեմա ի հայտ գա, և մերոնք գրեթե դադարեցնում են այն թեմաների լուսաբանումը, որոնք այս կամ այն ելքով նաև մեր շահագրգռության տարր են պարունակում։

Վերլուծելով ՈՒկրաինայում տիրող իրադրությունը, մենք նկատել էինք, որ Ղրիմի ինքնավարության թեմային պետք է անդրադառնալ առանձին։ Եվ օրերս մենք ապացույցներ ստացանք այն բանի, որ Ղրիմի ապագայի հարցը, ամեն դեպքում, կլուծվի ՈՒկրաինայից լրիվ առանձին։

Եթե Վիկտոր Յանուկովիչին չդավաճաներ քաղաքական ճարպկությունը և շարունակեր երկու աթոռների վրա նստելու քաղաքականությունը, որտե՞ղ կլիներ նա հիմա: Այս հարցը հայերիս համար է արդիական, որովհետև մենք հայտարարել ենք ու սլանում ենք դեպի Մաքսային միություն ու համարյա պաշտոնական ազգային երազ ենք դարձրել Եվրասիական տնտեսական տարածքում տեղավորվելը:

Երբ ֆարսը կրկնվում է, գիտեք ինչի է վերածվում: Երբ տասը տարի լռած Տեր-Պետրոսյանը սրընթաց մտավ քաղաքականություն և այդ «մուտքն» արժևորեց ՀՅԴ-ի հետ հանդիպմամբ։ Այն ՀՅԴ-ի, որին ժամանակին ձերբակալել էր ահաբեկչության և այլ մահացու մեղքերի համար, այն ՀՅԴ-ի, որի թերթերն ու գրասենյակները «բերկուտավարի» ավերել ու փակել էր մեկ օրում։ Հանդիպման լուրն ուղղակի ցնցեց հայոց քաղաքական անդաստանը, չնայած «զրո» արդյունքին:

Հին ասացվածք է, թե հեշտ է դժոխքից կանչել սատանաներին, բայց նրանց հետագա կառավարելն է դժվար: Ճիշտ այդպիսի բան կատարվեց ուկրաինական Մայդանում: Ժողովրդի համընդհանուր դժգոհությունն օգտագործելով, արևմտյան ուժերը ուկրաինական առողջ ուժերի հետ մեկտեղ Մայդան նետեցին նաև ծայրահեղ ազգայնականների, ֆաշիստական գաղափարախոսության ջատագովների, ամեն կարգի քրեականների, որոնք կարողացան անփորձ քաղաքական ուժերին թելադրել իրենց կամքը:

Փետրվարի 28-ից մինչև մարտի 3-ն ընկած ժամանակամիջոցը թե՛ սպասված, թե՛ անսպասելի զարգացումներ բերեց ուկրաինական ողբերգության սցենարում։ Սպասվածը ռուս և ռուսախոս բնակչության ապստամբությունն էր այն մարզերում, ուր նրանք ճնշող մեծամասնություն են կազմում։ Այժմ Չերկասիից մինչև Զապորոժիե համատարած իշխանափոխություն է։ Մարդիկ քշում են այն նույն օլիգարխներին, ովքեր, ով բացահայտորեն, ով էլ գաղտնի, փող են տվել Կիևի «մեյդանին»։ Ղրիմի թեման առհասարակ առանձին հարց է։